97,343 ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΟΕΚ

"Ρύθμιση" των στεγαστικών δανείων με επιδοτούμενο επιτόκιο που είχαν χορηγηθεί σε 97.343 δικαιούχους του πρώην Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) παρουσίασε ο υπουργός Εργασίας,(sic).Γιάννης Βρούτσης προσπαθώντας να κατευνάσει την γενική κατακραυγή για την ολική αποτυχία του προγράματος ανσυγκρότησης της χώρας μετα την αποδόμηση του succes story.

.

Σύμφωνα με την "ρύθμιση" σε ένα οργανισμό που δεν υφίσταται πλέον !! οι Τραπεζικές Επιχειρήσεις θα δέχονται "μετακύληση" των δανείων κατά μέγιστο 10 έτη, χωρίς να χάνεται η επιδότηση επιτοκίου που ήταν εγγυημένη απο το Δημόσιο δημιουργώντας κενά στην αξιοπιστία του Δημοσίου για άλλη μια φορά  ,και έτσι "αναγκάστηκε"  το υπουργείο Εργασίας μα προχωρήσει σε  μια σημαντική "μείωση"  στην άμμεσσα μηνιάια δόση εξαρτόμενη απο το έτος ζωής του δανείου .– κατ’ εκεκτίμηση - θα κινηθεί μεσοσταθμικά στο 50% (ανάλογα και σε ποιο έτος ζωής του δανείου βρίσκεται).

Το κόστος της επιδότησης των δανείων αυτών εκτιμάται στα 380 εκατ. ευρώ και, σύμφωνα με παράγοντες του υπουργείου Εργασίας, τα αποθεματικά του ΟΑΕΔ επαρκούν για την κάλυψή του.

www.dikaiologitika.gr

Το κόστος της επιδότησης των δανείων αυτών εκτιμάται στα 380 εκατ. ευρώ και, σύμφωνα με παράγοντες του υπουργείου Εργασίας, τα αποθεματικά του ΟΑΕΔ επαρκούν για την κάλυψή του.

www.dikaiologitika.gr

Το κόστος της επιδότησης των δανείων αυτών εκτιμάται στα 380 εκατ. ευρώ και, σύμφωνα με παράγοντες του υπουργείου Εργασίας, τα αποθεματικά του ΟΑΕΔ επαρκούν για την κάλυψή του.

www.dikaiologitika.gr

Δικαιούχοι ένταξης στη ρύθμιση είναι όλοι οι δανειολήπτες οι οποίοι δεν έχουν υπερβεί το συμβατικό χρόνο διακοπής των 180 ημερών.
To κόστος της συγκεκριμένης επιδότησης εκτιμάται περίπου στα 380εκατομυρια ευρώ απο το Υπουργέιο Εργασίας.

Τα δάνεια αυτά ήταν 15ετούς διάρκειας, χορηγούμενα από συμβεβλημένες με τον πρώην ΟΕΚτράπεζες, με επιδότηση επιτοκίου από τον Οργανισμό για τα πρώτα εννέα έτη. Τα τελευταία δάνεια αυτού του προγράμματος χορηγήθηκαν το 2011. Υπενθυμίζεται ότι ο ΟΕΚ καταργήθηκε το Φεβρουάριο του 2012 με το ν.4046/’12. Στη συνέχεια, με το ν. 4144/’13 κατέστη καθολικός διάδοχος του ΟΕΚ ο ΟΑΕΔ, ο οποίος σήμερα έχει και την αρμοδιότητα.

Για την υλοποίηση της ρύθμισης θα υπάρξει σχετική νομοθετική πρωτοβουλία εντός του Οκτωβρίου, ενώ θα ακολουθήσει ΚΥΑ των υπουργών Εργασίας και Ανάπτυξης.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΕ ΆΡΘΡΟ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 

Μετέωροι και με τον κίνδυνο να μπλεχτούν σε περιπέτειες με τις τράπεζες μένουν πάνω από 60.000 δανειολήπτες που πήραν δάνειο με επιδότηση επιτοκίου από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας καθώς δεν περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις των «κόκκινων δανείων», ενώ την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται ότι στον αέρα είναι και άλλοι 46.563 δικαιούχοι οι οποίοι έχουν πάρει άτοκο δάνειο από τον Οργανισμό και έχουν σταματήσει να πληρώνουν για διάστημα που ξεκινά από τους 3 μήνες και ξεπερνά ακόμη και τα 2 χρόνια!
«Ακάλυπτοι»
Το θέμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο καθώς, όπως αποκαλύπτει σήμερα ο Ελεύθερος Τύπος, οι 20.000 από τους 60.000 δανειολήπτες έχουν μείνει ακάλυπτοι από την επιδότηση επιτοκίου εδώ και 2 χρόνια και κανείς δεν ξέρει αν θα επιβαρυνθούν με αυξημένο επιτόκιο ή αν οι τράπεζες θα συνεχίσουν να τους χρεώνουν τις δόσεις με μειωμένο επιτόκιο!
Στην ίδια μοίρα βρίσκονται και οι υπόλοιποι 40.000 δανειολήπτες καθώς ούτε γι’ αυτούς ο ΟΑΕΔ (στον οποίο ανήκουν πλέον οι υπηρεσίες του ΟΕΚ) πληρώνει το ποσό που προβλέπουν οι συμβάσεις τους ως επιδότηση επιτοκίου με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να υπάρχει ένα κρυφό χρέος της τάξης των 280 εκατ. ευρώ που οφείλεται από τον ΟΑΕΔ στις τράπεζες για τις υποχρεώσεις επιδότησης επιτοκίου από δάνεια που χορηγήθηκαν σε δικαιούχους της Εργατικής Κατοικίας.
Στην ουσία, αυτή τη στιγμή οι δανειολήπτες του πρώην ΟΕΚ βρίσκονται μετέωροι γιατί δεν ξέρουν ούτε σε ποια κατάσταση είναι το δάνειό τους ούτε αν μπορούν και τι είδους ρύθμιση να κάνουν και κυρίως δεν γνωρίζουν τι μπορεί να συμβεί και τι μπορεί να σημαίνει το να μην αποδίδεται από τον ΟΑΕΔ στις τράπεζες η επιδότηση επιτοκίου που προβλεπόταν όταν είχαν πάρει το αρχικό τους δάνειο.
Ψάχνουν λύση
Στελέχη του υπουργείου Εργασίας, προς τα οποία έθεσε το θέμα ο «Ε.Τ.», αναγνώρισαν ότι υπάρχει πλέον πρόβλημα με την επιδότηση των 270 εκατ. ευρώ που οφείλει ο ΟΑΕΔ για δάνεια του ΟΕΚ ενώ σημείωσαν πως γίνεται εκ νέου προσπάθεια ώστε να επανέλθει σε επόμενο νομοσχέδιο η ειδική ρύθμιση για τους 60.000 δανειολήπτες που θα δίνει τη δυνατότητα επιμήκυνσης των δόσεων και ταυτόχρονα παράτασης της επιδότησης επιτοκίου πέραν των 9 ετών που ισχύει σήμερα.
Την ίδια στιγμή όμως ανάλογο, αν όχι μεγαλύτερο, πρόβλημα αντιμετωπίζουν άλλοι 46.563 οφειλέτες που πήραν άτοκο δάνειο όταν ακόμη ήταν «εν ζωή» ο ΟΕΚ αλλά στη συνέχεια και κυρίως μετά την κρίση και την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο σταμάτησαν να το πληρώνουν.
Αυτή η κατηγορία των δανειοληπτών έχει φτάσει να καθυστερεί τις δόσεις μέχρι και 2 χρόνια, με ποσό συνολικής οφειλής που ξεπερνά τα 400 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμόδιων στελεχών του πρώην ΟΕΚ.
Η ειδική ρύθμιση, λοιπόν, που δεν μπήκε τελικά σε κανένα νομοσχέδιο και θα έδινε λύση για περισσότερους από 100.000 δανειολήπτες, κόλλησε, όπως είπαν στον «Ε.Τ.» πηγές του υπουργείου Εργασίας, στο γεγονός ότι από την κατάργηση του ΟΕΚ και μετά όλα τα προγράμματα αλλά και οι εκκρεμότητες που είχε αφήσει ο Οργανισμός εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους με ευθύνη του ΟΑΕΔ.
Αλχημείες ΟΑΕΔ
Ένας από τους λόγους μάλιστα που σήμερα το πρόβλημα με τα δάνεια του ΟΕΚ εξελίσσεται σε βραδυφλεγή βόμβα είναι ότι τα χρήματα που εισπράττει πλέον ο ΟΑΕΔ από τις εισφορές των εργαζομένων δεν τα χρησιμοποιεί για να καλύψει την επιδότηση του επιτοκίου, αλλά τα διαθέτει αποκλειστικά και μόνο για εσωτερικό δανεισμό, προκειμένου να πληρώνει τα επιδόματα ανεργίας!
Τον προηγούμενο μήνα ο ΟΑΕΔ ζήτησε και το υπουργείο τού ενέκρινε νέο δάνειο 150 εκατ. ευρώ για τα επιδόματα ανεργίας και το δώρο Πάσχα.
Το πιο εξωφρενικό είναι ότι ο ΟΑΕΔ, στον οποίο υπάγονται εδώ και ενάμιση χρόνο οι υπηρεσίες του ΟΕΚ, έχει σταματήσει να στέλνει ειδοποιητήρια στους δανειολήπτες ενώ από την περασμένη Παρασκευή καταργήθηκε και η υπηρεσία από την οποία οι δανειολήπτες μπορούσαν να πάρουν βεβαίωση για τις δόσεις που πλήρωσαν! Άλλοι λοιπόν πληρώνουν χωρίς να ξέρουν τι ποσό τούς έχει μείνει και άλλοι απλά διέκοψαν τις καταβολές τους!!
Ενδεικτικό της ανεπάρκειας και της αδιαφορίας του Οργανισμού να εξυπηρετήσει τους δικαιούχους του ΟΕΚ είναι ότι, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν 5.000 νοικοκυριά που περιμένουν ακόμη την επιδότηση ενοικίου του 2011!
Η κατάσταση οφειλετών με καθυστερημένες δόσεις από άτοκα δάνεια ΟΕΚ

Κατηγορίες	Αριθμός δικαιούχων	Δανειολήπτες που χρωστούν
		έως 3 -6 δόσεις	έως 6-24 δόσεις	πάνω από 4, 6 ή και 24 δόσεις
Δάνεια τριτέκνων	6.340	1.275	710	456
Μικρά δάνεια μετά το 2006	25.325	4.558	2.408	2.363
Μικρά δάνεια έως 1996	29.994	2.224	1.932	15.966
Δάνεια πολυτέκνων	3.781	506	456	1.557
Δάνεια σεισμοπλήκτων	2.547	430	155	339
Παραχωρητήρια οριστικά	16.189	183 (έως 6 δόσεις)	3.569 (έως 24 δόσεις)	7.476 (άνω των 24          δόσεων)
Σύνολο δικαιούχων όλων των κατηγοριών	84.176	9.176	9.230	28.157

• Πηγή: Ειδικός λογαριασμός ΟΕΚ με τελευταία κατάσταση οφειλετών Νοέμβριο 2012.

Διασκεδάζοντας το βαρύ κλίμα σε δηλώσεις του, ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης έκανε λόγο για «ρύθμιση – ανάσα», τονίζοντας ότι η ηγεσία του υπουργείου προχωρά στη δημιουργία ενός ισχυρού ιστού κοινωνικής προστασίας «σε στέρεες βάσεις και με όρους δικαιοσύνης».
Προανήγγειλε επίσης ότι το αμέσως επόμενο διάστημα, το υπουργείο φέρνει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, μια σημαντική κοινωνική καινοτομία, που, όπως είπε, θα αποτελέσει «τον ισχυρό πυλώνα της κοινωνικής αλληλεγγύης στην Ελλάδα του αύριο»(sic).

«Τρύπα στο νερό» χαρακτήρισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις κυβερνητικές αποφάσεις για τη ρύθμιση στεγαστικών δανείων, που χορηγήθηκαν από τράπεζες και επιδοτούνταν .από τον καταργηθέντα Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας.
Όπως ανέφερε σε σχετική του δήλωση ο υπεύθυνος ΕΕΚΕ Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Στρατούλης, η εν λόγω ρύθμιση δεν λύνει το πρόβλημα.
Σύμφωνα με τον ίδιο, μόνος τρόπος να ανακουφιστούν τα υπερχρεωμένα σε τράπεζες νοικοκυριά είναι η ολική ή μερική διαγραφή των χρεών τους, ανάλογα με τη μείωση των εισοδημάτων τους τα χρόνια του μνημονίου.
Με αυτόν τον τρόπο, συνέχισε ο κ. Στρατούλης, θα μπορέσει να αποτραπεί το κοινωνικό κραχ και ταυτόχρονα να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας.
Η δήλωση του κ. Στρατούλη προκάλεσε την αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας. «Ο ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού ξαναχτυπά, υποσχόμενος ολική διαγραφή χρεών... Ρωτάμε αν αυτή είναι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αν έχει κοστολογηθεί, πόσο κοστίζει και ποιος θα τη χρηματοδοτήσει», ανέφερε σε ανακοίνωσή της η Λ. Συγγρού, προσθέτοντας ότι περιμένει «άμεσα και τεκμηριωμένα» την απάντηση της Κουμουνδούρου.
Με νέα του ανακοίνωση ο Δημήτρης Στρατούλης απαντά στη Νέα Δημοκρατία σημειώνοντας πως το «εξωκοινοβουλευτικό» κομμάτι της ΝΔ δεν θυμάται τι συζητά στη Βουλή το κοινοβουλευτικό της και προφανώς τι έλεγε η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ «για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων στις τράπεζες νοικοκυριών», που συζητήθηκε πριν μήνες στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής και στην Ολομέλειά της και απορρίφτηκε από την τότε τρικομματική κυβερνητική πλειοψηφία.
Όπως υπενθυνμίζει, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ άλλων προβλέπει:
-Την περικοπή των δόσεων των τοκοχρεολυσίων των δανείων κάθε πολίτη και κάθε νοικοκυριού, ώστε να μην ξεπερνούν το 30% του πραγματικού διαθέσιμου (μετά την αφαίρεση φόρων και εισφορών) μηνιαίου εισοδήματός τους, και την απαλλαγή τους από το υπόλοιπο ποσό της δόσης με οριστική διαγραφή του υπολοίπου αυτού σε ετήσια βάση
-Την ολική διαγραφή των χρεών για όσους διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας (το ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα του δανειολήπτη να είναι κάτω από το όριο της φτώχειας επί πέντε (5) συναπτά έτη), για τους χρονίως πάσχοντες, για τους ανάπηρους, τους άστεγους, τους υπερήλικες, τους χρονίως άνεργους κ.λπ. συνανθρώπους μας, που αδυνατούν να προσποριστούν τα στοιχειώδη του βίου.
-Τη μερική διαγραφή χρεών σε ποσοστό αντίστοιχο με τη μείωση των εισοδημάτων του κάθε νοικοκυριού κατά τα χρόνια του Μνημονίου.
«Σε κάθε περίπτωση εκεί στις μονταζιέρες της ΝΔ, για να μην εκτίθενται διαρκώς, πριν αρχίσουν τις συρραφές και τα μοντάζ τους ας ρωτούν και κανένα κοινοβουλευτικό τους στέλεχος», καταλήγει ο βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίετυσης.
«Επειδή η ανακοίνωσή τους δεν διαφωτίζει ούτε καν τους ίδιους, περιμένουμε συγκεκριμένες και άμεσες απαντήσεις. Η ολική διαγραφή των χρεών που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει κοστολογηθεί; Πόσο κοστίζει; Και ποιος θα τη χρηματοδοτήσει;», ανταπάντησε η Νέα Δημοκρατία.

Το ζητούμενο πέραν των μορφών κοστολόγησης των ζωών μας είναι τελικά πόσο αποτιμάται η αξιοπρέπεια μας με νούμερα ;;

 Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΚΟΣΤΟΛΟΓΗΣΗΣ

H παγίδευση της μελών της  κοινωνίας των πολιτών σε αριθμητικές αναλύσεις του Κράτους απαντιέται στην παρακάτω αρθρογραφία ενος φίλου που μεταφράζει το πως οι αριθμοί του "Κράτους" γίνονται εργαλέιο και καθοδηγούν σε εγκλωβισμό τους πολίτες με βάση τα "στοιχεία" τους..  

 http://dnikolaidis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_12.html

Μισέλ Φουκώ - Ασφάλεια, Επικράτεια, Πληθυσμός (Ι)

Μισέλ Φουκώ

Ασφάλεια, Επικράτεια, Πληθυσμός

Διαλέξεις στο Κολλέγιο της Γαλλίας 1977-1978

Μτφρ: Δημήτρης Νικολαΐδης

Εν είδει εισαγωγής

Ολοένα και περισσότερο ηχεί στα αυτιά μας το συμπέρασμα ότι στα πλαίσια του Κράτους και της κυβερνητικής πολιτικής οι άνθρωποι δεν αποτελούν παρά αριθμούς, ότι συνιστούν ένα ποσοτικό μέγεθος προς επεξεργασία στα τεχνοκρατικά τραπέζια ανατομίας, ότι όλα έχουν γίνει μια στατιστική.

Η λέξη στατιστική αν και ακούγεται ελληνογενής, στην πραγματικότητα προέρχεται απο το γερμανικό Staat, ή το ιταλικό Stato, ή το αγγλικό State, που και στις τρεις γλώσσες σημαίνει Κράτος. Η στατιστική λοιπόν είναι ακριβώς η επιστήμη του Κράτους.

Ο Μισέλ Φουκώ στις διαλέξεις του στο Κολλέγιο της Γαλλίας (1977-1978), που φέρουν τον τίτλο Ασφάλεια, Επικράτεια, Πληθυσμός, ιχνηλατεί τον νεωτερικό μετασχηματισμό του Κράτους από μία οντότητα η οποία είχε, μεταξύ άλλων, ως αντικείμενο την σωτηρία των υπηκόων του Χριστιανού βασιλιά, σε μία μηχανή η οποία αποσκοπεί στην αυτο-συντήρησή της και συγχρόνως στην αυτο-μεγέθυνσή της. Αυτή η μετάβαση είχε ως αποτέλεσμα να εφευρεθεί μία νέα τέχνη του κυβερνάν, θεμέλιοι λίθοι της οποίας υπήρξαν η στατιστική και η αστυνομία οι οποίες ως όργανα της νέας πολιτικής τεχνολογίας αποτέλεσαν τα μέσα για να επιλυθεί το πρόβλημα που αναδύθηκε ταυτόχρονα με την εμφάνιση του νωτερικού κράτους: το πρόβλημα του πληθυσμού.

Στις συγκεκριμένες διαλέξεις αρχίζει να διαμορφώνεται η βασική θεωρητική έννοια που θα επεξεργαστεί στη συνέχεια ο Μισέλ Φουκώ, η οποία δεν είναι άλλη από την περίφημη βιοπολιτική, δηλαδή την σύλληψη εκ μέρους του Κράτους του ανθρώπου ως βιολογικού όντος, του οποίου τα βιολογικά χαρακτριστικά αποτελούν πρόβλημα που χρήζει διαχείρισης, μελέτης, και ελέγχου. Ο σπερματικός λόγος της βιοπολιτικής υπάρχει και στις διαλέξεις του Φουκώ που κυκλοφορούν στα ελληνικά υπό τον (λανθασμένο) τίτλο Για την υπεράσπιση της κοινωνίας, όπου ο Γάλλος στοχαστής αναδεικνύει τον ρατσισμό σε βασικό τελεστή της δημιουργίας του σύγχρονου Έθνους-Κράτους.

Στο σύντομο απόσπασμα που παρουσιάζουμε εδώ, στο επίκεντρο βρίσκεται η εφεύρεση της στατιστικής και προαναγγέλεται η θεματοποίηση του μηχανισμού της αστυνομίας και του προβλήματος του πληθυσμού.

***********

   

   Θεωρώ ότι στις αρχές του δεκάτου έβδομου αιώνα εμφανίζεται μια τελείως διαφορετική περιγραφή της γνώσης που είναι απαραίτητη σε  κάποιον ο οποίος κυβερνά. 

Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο κυρίαρχος ή το άτομο που κυβερνά, δεν είναι απλά οι νόμοι· δεν είναι καν κατά κύριο λόγο οι νόμοι (παρά το ότι ο κυρίαρχος πάντα αναφέρεται σ’ αυτούς και είναι αναγκαίο να τους γνωρίζει). Κατά τη γνώμη μου, το καινούργιο και καθοριστικό στοιχείο είναι ότι ο κυρίαρχος πρέπει να γνωρίζει τα στοιχεία που συναπαρτίζουν το κράτος  [...].

 Πρέπει δηλαδή αυτός που κυβερνά να γνωρίζει τα στοιχεία που επιτρέπουν στο κράτος να διατηρεί την ισχύ του ή την απαραίτητη μεγέθυνση της ισχύς του, ούτως ώστε να μην κατακτηθεί από άλλους ή να μην εξαφανιστεί χάνοντας την ισχύ του ή την σχετική ισχύ του. 

Με άλλα λόγια, η γνώση που είναι απαραίτητη για τον κυρίαρχο θα είναι η γνώση των πραγμάτων παρά η γνώση του νόμου· και αυτή η γνώση των πραγμάτων που αποτελούν την καθαυτό πραγματικότητα του κράτους είναι ακριβώς αυτό που εκείνη την εποχή αποκαλούσαν «στατιστική». Από ετυμολογική άποψη, στατιστική σημαίνει γνώση του κράτους, των δυνάμεων και των πηγών που χαρακτηρίζουν ένα κράτος σε μια δεδομένη στιγμή. 

Για παράδειγμα: η γνώση για τον πληθυσμό του κράτους, η μέτρηση του μεγέθους του, της θνησιμότητάς του, του ρυθμού γεννήσεων· η αναγνώριση των διαφορετικών κατηγοριών των ατόμων που ζουν στο κράτος και του πλούτου τους· η εκτίμηση του διαθέσιμου πλούτου του κράτους, των πηγών και των δασών, κ.ο.κ.· ο υπολογισμός της ροής του πλούτου, του εμπορικού ισοζυγίου και υπολογισμός των επιπτώσεων των φόρων και των τελωνειακών δασμών· όλα αυτά τα δεδομένα, και άλλα ακόμα, συγκροτούν τώρα το ουσιαστικό περιεχόμενο της γνώσης του κυρίαρχου.

 Κατά συνέπεια, αυτό που περιγράφει πλέον την πραγματικότητα του ίδιου του κράτους, δεν είναι το σύνολο των νόμων και των ικανοτήτων που πρέπει να εφαρμόζονται όταν είναι απαραίτητο, αλλά το σύνολο των τεχνικών γνώσεων. 

    Από τεχνική άποψη, βεβαίως, αυτή η γνώση προκάλεσε πάρα πολλές δυσκολίες. Και είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι η στατιστική αναπτύχθηκε πρώτα σε μικρότερα κράτη, ή όπου εν πάση περιπτώσει ήταν ευνοϊκές οι συνθήκες, όπως για παράδειγμα στην Ιρλανδία, όπου χάρις στις μικρές διαστάσεις της χώρας και στην στρατιωτική κατοχή της από την Αγγλία, ήταν δυνατόν να καταστεί γνωστό το τι υπήρχε εκεί και ποιές ήταν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της. 

 Η στατιστική αναπτύχθηκε επίσης στα Γερμανικά κρατίδια εφόσον οι, ούτως ειπείν, υπό διερεύνηση μονάδες ήταν μικρότερες. 

Εξαιτίας αυτών των τεχνικών δυσκολιών ήταν επίσης αναγκαίο να επινοηθεί ένας διοικητικός μηχανισμός που δεν υπήρχε ακόμα, ο οποίος όμως θα έπρεπε να τέτοιος ώστε να γίνεται γνωστό ό,τι ακριβώς διαδραματιζόταν ανά πάσα στιγμή στο βασίλειο· ένας διοικητικός μηχανισμός ο οποίος δεν θα ήταν απλά ο εντολοδόχος που θα εκτελούσε τις διαταγές του κυρίαρχου ή θα αύξανε τους φόρους, τον πλούτο, και τους ανθρώπους που χρειαζόταν ο κυρίαρχος, αλλά που την ίδια στιγμή θα ήταν ένας μηχανισμός γνώσης και ―για μια ακόμα φορά― μια ουσιαστική διάσταση της άσκησης εξουσίας.  

   

 Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε περαιτέρω στοιχεία σ’ αυτό, όπως για παράδειγμα το πρόβλημα του μυστικού. Η γνώση που πρέπει ν’ αναπτύξει το κράτος για τον εαυτό του και βάσει του εαυτού του, θα κινδύνευε να απολέσει την ισχύ της και τα προσδοκώμενα αποτελέσματά της αν ο καθένας μπορούσε να μάθει τι συνέβαινε. 

Ειδικότερα, οι εχθροί και οι αντίπαλοι του κράτους δεν θα πρέπει να γνωρίζουν τις πραγματικές διαθέσιμες πηγές ανδρών, πλούτου, κ.ο.κ. ― εξού και η ανάγκη για μυστικότητα. Συνεπώς, οι έρευνες πρέπει κατά κάποιον τρόπο να είναι να είναι συνεκτατές με την άσκηση της διοίκησης, αλλά εξίσου απαραίτητη είναι και η κωδικογράφηση αυτών που μπορούν και αυτών που δεν πρέπει να δημοσιοποιηθούν. Εκείνη την περίοδο αυτό ήταν αναπόσπαστο μέρος της raison d' État και ονομαζόταν arcana imperii ―τα μυστικά της εξουσίας―  και για πολύ καιρό, ιδίως η στατιστική, θεωρείτο μυστικό της εξουσίας που δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί.  

    Και τρίτον —βρισκόμαστε ακόμα στον τομέα της πρακτικής της αλήθειας— υπάρχει το πρόβλημα του κοινού. Δηλαδή, η raison d' État πρέπει να επιδρά στις συνειδήσεις των ανθρώπων, όχι μόνο για να τους επιβάλει κάποιες αληθείς ή ψευδείς πεποιθήσεις, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση που οι κυρίαρχοι θέλουν να τους κάνουν να πιστέψουν ότι εκείνοι είναι οι γνήσιοι και οι αντίπαλοί τους οι νόθοι, αλλά με τέτοιον τρόπο ώστε η γνώμη των ανθρώπων να αλλάζει, και μαζί με την γνώμη τους να αλλάζει και ο τρόπος που κάνουν πράγματα, ο τρόπος που ενεργούν, η συμπεριφορά τους ως οικονομικά υποκείμενα και ως πολιτικά υποκείμενα. 

Αυτό το έργο της κοινής γνώμης θα είναι μία από τις όψεις της πολιτικής της αλήθειας στην raison d' État.

    Λέγοντας όλα αυτά, είναι σαφές ότι δεν ήταν στις προθέσεις μου να επιχειρήσω την γενεαλογία του ίδιου του κράτους ή την ιστορία του κράτους. Θέλησα απλά να παρουσιάσω ορισμένες πλευρές ή τις παρυφές αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πρακτικο-στοχαστικό πρίσμα, ή απλά στοχαστικό πρίσμα, όπου εμφανίζεται το πρόβλημα του κράτους τον δέκατο έκτο αιώνα, στα τέλη του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα. 

Είναι σαν να σας έλεγα: στόχος μου δεν ήταν να σας δώσω την ιστορία του πλανήτη Γη με όρους αστροφυσικής, αλλά να σας δώσω την ιστορία του στοχαστικού πρίσματος το οποίο, σε μιά συγκεκριμένη στιγμή, επέτρεψε σε κάποιον να σκεφτεί ότι η Γη είναι πλανήτης. Είναι το ίδιο πράγμα, αλλά με μία διαφορά ωστόσο. 

Η διαφορά είναι ότι όταν κάποιος κάνει απλά ιστορία των επιστημών, του τρόπου με τον οποίο μάθαμε, του τρόπου με τον οποίο συγκροτήσαμε μια γνώση όπου η Γη εμφανίζεται ως ένας πλανήτης που βρίσκεται σε σχέση με τον ήλιο, τότε είναι αρκετά σαφές ότι κάνοντας κάποιος μια τέτοια ιστορία, τότε κάνει την ιστορία μιας εντελώς αυτόνομης και ανεξάρτητης σειράς που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την εξέλιξη του ίδιου του κόσμου. 

Είναι φανερό πως το γεγονός ότι κάποια στιγμή μάθαμε ότι η Γη είναι πλανήτης, δεν είχε καμμία επίδραση στην θέση της Γης στον κόσμο. Ωστόσο η εμφάνιση του κράτους στον ορίζοντα μιας ενστόχαστης πρακτικής στα τέλη του δέκατου έκτου και στις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα έχει καίρια σημασία για την ιστορία του κράτους και για τον τρόπο με τον οποίο οι θεσμοί του κράτους αποκρυσταλλώθηκαν.

 Το στοχαστικό συμβάν, το σύνολο των διαδικασιών δια των οποίων το κράτος εισχώρησε στην στοχαστική πρακτική των ανθρώπων σε μιά ορισμένη στιγμή, ο τρόπος με τον οποίο, σε μιά ορισμένη στιγμή, το πρότυπο του κράτους εξελίχθηκε γι’ αυτούς που κυβερνούσαν, γι’ αυτούς που συμβούλευαν εκείνους που κυβερνούσαν, γι’ αυτούς που στοχάζονταν πάνω στην διακυβέρνηση και στην πρακτική της διακυβέρνησης όπως την αντιλαμβάνονταν [...], δεν ήταν, αναντίρρητα, ο απολύτως καθοριστικός παράγοντας στην ανάπτυξη των μηχανισμών του κράτους, οι οποίοι υπήρχαν στην πραγματικότητα αρκετό καιρό πριν − αλλά είναι πολύ σημαντικός, νομίζω, για την είσοδο όλων αυτών των στοιχείων στο πεδίο μιάς ενεργούς, συντονισμένης και ενστόχαστης πρακτικής που ήταν, ακριβώς, το κράτος. 

Δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα κράτος-αντικείμενο ως εάν να ήταν ένα ον που αναπτύσσεται με άξονα τον εαυτό του και επιβάλλεται στα άτομα μέσω ενός τάχα αυθόρμητου και αυτόματου μηχανισμού. Το κράτος είναι μία πρακτική. Το κράτος είναι αδιαχώριστο από το σύνολο των πρακτικών δια των οποίων το κράτος θα εξελιχθεί στην πραγματικότητα σ’ έναν τρόπο διακυβέρνησης, σ’ έναν τρόπο να κάνει πράγματα, και σ’ έναν τρόπο να συσχετιστεί με το κυβερνάν.

   

 Επιχείρησα συνεπώς να απομονώσω αυτό το είδος στοχαστικού πρίσματος και θα ολοκληρώσω την διάλεξη με μία μόνο παρατήρηση (θα ήθελα να κάνω περισσότερες, αλλά θα τις κρατήσω για την επόμενη εβδομάδα). 

Στην προκείμενη ανάλυση της raison d' État, θεωρούμενη υπό το πρίσμα της σωτηρίας και του coup d' État, υπό το πρίσμα της υπακοής και της υποταγής, και υπό το πρίσμα της αλήθειας, της έρευνας, και του κοινού, υπάρχει ένα στοιχείο που είναι ταυτόχρονα... πήγα να πω παρόν και απόν − παρόν κατά έναν τρόπο, αλλά περισσότερο απόν παρά παρόν, και αυτό το στοιχείο είναι ο πληθυσμός.

 Ο πληθυσμός είναι παρόν δεδομένου ότι αν ρωτήσουμε ποιός είναι ο σκοπός του κράτους, και αν η απάντηση είναι το ίδιο το κράτος ―αλλά το κράτος στο μέτρο που πρέπει να είναι επιτυχημένο, εύπορο, κ.λπ.―, τότε είμαστε σε θέση να πούμε ότι αυτό που στην ουσία σκιαγραφείται, ως υποκείμενο ή αντικείμενο αυτής της ευδαιμονίας, είναι ο πληθυσμός.

 Όταν κάποιος μιλάει για την υπακοή, και το πρωταρχικό στοιχείο της υπακοής στην διακυβέρνηση είναι οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε εξεγέρσεις, μπορείτε να δείτε ότι η έννοια του «πληθυσμού» είναι δυνητικά παρόν. Όταν κάποιος μιλάει για το κοινό, πάνω στην γνώμη του οποίου πρέπει να ενεργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τροποποιεί την συμπεριφορά του, τότε βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στον πληθυσμό. 

Έχω την εντύπωση όμως ότι ο πληθυσμός ως πραγματικά στοχαστικό στοιχείο, η έννοια του πληθυσμού, δεν είναι παρούσα και δεν βρίσκεται σε ισχύ σ’ αυτήν την πρώτη ανάλυση της raison d' État.

 Όταν για παράδειγμα ο Χέμνιτς ορίζει την raison d' État λέει «ευδαιμονία του κράτους» και ποτέ «ευδαιμονία του πληθυσμού.»  Δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί που πρέπει να είναι ευτυχισμένοι ή ευκατάστατοι, και εν τέλει  δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί που πρέπει να είναι πλούσιοι· είναι το ίδιο το κράτος. Αυτό είναι στην πραγματικότητα ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της μερκαντιλιστικής πολιτικής εκείνης της περιόδου. 

Το πρόβλημα είναι ο πλούτος του κράτους και όχι του πληθυσμού.

 Η raison d' État είναι η σχέση του κράτους με τον εαυτό του, μία αυτο-εκδήλωση, μέσω της οποίας αναδύεται ως υπαινιγμός το στοιχείο του πληθυσμού αλλά χωρίς να είναι παρόν, σκιαγραφείται αλλά δεν γίνεται αντικείμενο στοχασμού. Ομοίως, όταν, με τον Μπέικον, αναφέρεται κάποιος στις ανταρσίες, στην φτώχεια και στην δυσαρέσκεια, πλησιάζουμε πολύ κοντά στον πληθυσμό, αλλά ο Μπέικον δεν συλλαμβάνει ποτέ τον πληθυσμό ως κάτι που συγκροτείται από οικονομικά υποκείμενα τα οποία είναι ικανά για αυτόνομη συμπεριφορά. Μπορεί να μιλήσει κανείς για τον πλούτο, την ροή του πλούτου και το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά δεν θα μιλήσει για τον πληθυσμό ως ένα οικονομικό υποκείμενο. 

Και όσον αφορά την αλήθεια, όταν οι θεωρητικοί της raison d' État δίνουν έμφαση στο κοινό και στην ανάγκη για μια κοινή γνώμη, η ανάλυση διεξάγεται με καθαρά παθητικούς όρους. Το ζητούμενο είναι να δοθεί στα άτομα μία συγκεκριμένη αναπαράσταση, μία ιδέα, να τους επιβληθεί κάτι, και όχι να γίνει ενεργητική χρήση των στάσεων, των απόψεων και τους τρόπους που κάνουν πράγματα. Με άλλα λόγια νομίζω ότι η raison d' État καθόρισε όντως μία τέχνη του κυβερνάν στην οποία υπήρχε ρητή αναφορά στον πληθυσμό, αλλά ο πληθυσμός δεν είχε ακόμα εισέλθει στο στοχαστικό πρίσμα. 

Από τις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα ως τα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα υπάρχει μία σειρά μετασχηματισμών χάρις στους οποίους και μέσω των οποίων η έννοια του πληθυσμού ―η οποία θα είναι ένα είδος κεντρικού στοιχείου σε όλη την πολιτική ζωή, στον πολιτικό στοχασμό, και στην πολιτική επιστήμη από τον δέκατο όγδοο αιώνα― γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας. Γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας μέσω ενός μηχανισμού ο οποίος εγκαταστάθηκε για να θέσει σε λειτουργία την raison d' État. 

Αυτός ο μηχανισμός είναι η αστυνομία. Η διαμεσολάβηση αυτού του πεδίου πρακτικών το οποίο ονομάστηκε αστυνομία είναι που ανέδειξε αυτό το νέο υποκείμενο [τον πληθυσμό] σ’ αυτή την, αν θέλετε, γενική απολυταρχική θεωρία της raison d' État. Αυτό θα προσπαθήσω λοιπόν να σας εξηγήσω την επόμενη φορά.

 

www.estetbroker.blogspot.com