Το τέλος επιτηδεύματος - Ένας φόρος που επιβαρύνει αποκλειστικά τα φυσικά πρόσωπα

Επιτήδειος, αποκαλείται ο κατάλληλος για ορισμένη εργασία ή σκοπό. Επιτηδεύομαι, σημαίνει ότι εργάζομαι με επιδεξιότητα και επιμέλεια, σε κάτι που γνωρίζω καλά. Εξ αυτού, η λέξη «επιτήδευμα», η οποία έχει δύο αναγνώσεις. Πρώτον, αποδίδει την έννοια επάγγελμα, δηλαδή βιοποριστικό έργο και δεύτερον, αναφέρεται σε είδος φόρου που καταβάλλει ένας επαγγελματίας. Ο καταργηθείς ΚΒΣ (ΠΔ 186/1992), χρησιμοποίησε σε μεγάλη έκταση την παράγωγη λέξη «επιτηδευματίας», προκειμένου να προσδιορίσει εννοιολογικά, τους κάθε είδους και μορφής, υπόχρεους τήρησης των διατάξεών του. Ωστόσο, ο νέος ΚΦΑΣ για λόγους νεωτερισμού (και όχι μόνο), δεν περιλαμβάνει στα άρθρα του την λέξη αυτή, αλλά προτιμά την φράση: «υπόχρεοι συναλλαγών».
Με τον νόμο 3986/1.7.2011, η Ελληνική Πολιτεία απεφάσισε να επιβάλει έναν ακόμη φόρο, στο πλαίσιο της δημοσιονομικής «τακτοποίησης», με την ονομασία: «τέλος επιτηδεύματος».
Ασκεί κάποιος ένα επιτήδευμα; Αυτό ισοδυναμεί με την εφάπαξ καταβολή ενός πρόσθετου, ετήσιου φόρου, με την παραπάνω ονομασία, ανεξαρτήτως των λογιστικών αποτελεσμάτων που προκύπτουν (κέρδη ή ζημιές). Πεδίο εφαρμογής του φόρου είναι τόσο τα φυσικά, όσο και τα νομικά πρόσωπα, χωρίς βάση υπολογισμού ή συντελεστές, αλλά απλά με κάποια πληθυσμιακά κριτήρια και με συνυπολογισμό του αριθμού των παραρτημάτων-εγκαταστάσεων, πέραν της έδρας.
Έγινε όμως ένα μικρό λάθος!
Το Υπουργείο Οικονομικών με τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών μας, το ονόμασαν «τέλος» και επειδή κάθε είδους τέλη που βαρύνουν την επιχείρηση, εκπίπτουν, κατά τον χρόνο της καταβολής τους, από τα ακαθάριστα έσοδά της, αυτό θα σήμαινε αυτομάτως ότι το ποσό του τέλους επιτηδεύματος θα εισπραττόταν ελαφρώς μειωμένο, κατά το μέρος που θα ωφελείτο ο επιτηδευματίας, λόγω της μείωσης του τελικού φόρου εισοδήματος που θα αναλογούσε στο εισόδημά του. Παράδειγμα: Έστω ότι μια ανώνυμη εταιρεία, με υποκαταστήματα, επιβαρύνεται με τέλος επιτηδεύματος τελικού ποσού 5.000 ευρώ. Αν ο φορολογικός συντελεστής επί των κερδών της είναι 25% και το ποσό των 5.000 ευρώ, καταχωριζόταν στα λειτουργικά της έξοδα, θα κατέβαλε μειωμένο φόρο εισοδήματος κατά 1.250 ευρώ (5.000 Χ 25%), άρα το τέλος επιτηδεύματος, έμμεσα, θα «κουτσουρευόταν» κατά το ποσό αυτό. Έτσι λοιπόν, με αξιοπρόσεκτη σπουδή (Ν 4072/11.4.2012), προστέθηκε εδάφιο στις διατάξεις του άρθρου 31 του ΚΦΕ, με το οποίο ορίζεται ότι, (μεταξύ και άλλων φόρων), το τέλος επιτηδεύματος δεν εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδα των επιχειρήσεων, μάλιστα δε, με ισχύ, από την έναρξη ισχύος του αρχικού νόμου επιβολής του!
Συνεπώς, το τέλος επιτηδεύματος καταβάλλεται και μειώνει ευθέως το εισόδημα του επιτηδευματία (ή του υπόχρεου συναλλαγών), ως πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση, αφού δεν εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδά του. Οι ατομικές επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες «βλέπουν» την φορολογία αυτή στα εκκαθαριστικά σημειώματα που παραλαμβάνουν, οπότε, το τέλος  καταβάλλεται μαζί με τον φόρο εισοδήματος.
Ας δούμε τι γίνεται με τα νομικά πρόσωπα. Εδώ, εκδίδεται και αποστέλλεται ιδιαίτερο εκκαθαριστικό, το οποίο λογιστικοποιείται στα βιβλία, με χρέωση υπολογαριασμού του 63. ΦΟΡΟΙ-ΤΕΛΗ και πίστωση των χρηματικών διαθεσίμων. Επειδή όμως το ποσό αυτό, όπως εξηγήσαμε παραπάνω, δεν εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχείρησης, στο τέλος της χρήσης κατά τον προσδιορισμό του αποτελέσματος, δεν θα μεταφερθεί στα αποτελέσματα εκμετάλλευσης (λογ. 80), αλλά στα αποτελέσματα προς διάθεση (λογ. 88) και κατ αυτή την έννοια επιβαρύνει έμμεσα τους εταίρους-μετόχους. Δηλαδή, εφόσον προκύπτουν κέρδη προς διάθεση, αυτά θα εμφανίζονται μειωμένα κατά το ποσό του τέλους επιτηδεύματος (άρα, οι εταίροι - μέτοχοι θα εισπράξουν λιγότερα κέρδη), ή αν προκύπτουν ζημιές χρήσης (λογιστικές), αυτές αυξάνονται ισόποσα, περιορίζοντας το ποσό διανομής στην περίπτωση μελλοντικών κερδών (όποτε αυτά επιτευχθούν). Ο συλλογισμός αυτός δεν αλλάζει, στην περίπτωση που το ποσό του τέλους επιτηδεύματος, επιβαρύνει μεν τα λειτουργικά έξοδα και το αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης, αλλά στη συνέχεια αναμορφωθεί φορολογικά, ως λογιστική διαφορά. Ο τρόπος αυτός πάντως, δεν είναι ο ενδεδειγμένος.
Επομένως, οι εταίροι των προσωπικών εταιρειών, ή της ΕΠΕ, ή της ΙΚΕ κ.λπ., ή οι μέτοχοι των ανωνύμων εταιρειών, είναι αυτοί που θα επιβαρυνθούν τελικά την καταβολή του τέλους επιτηδεύματος, κατά το μέρος που τους αναλογεί, αφού θα εισπράξουν μειωμένο μερίδιο κερδών. Άρα ο φόρος αυτός επιβαρύνει αποκλειστικά τα φυσικά πρόσωπα, είτε δραστηριοποιούνται ως επιτηδευματίες, είτε συμμετέχουν σε μορφές εταιρικής δράσης.
Πάντως, για να μην «αδικήσουμε» τον νομοθέτη, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι προβλέπεται περίοδος «χάρητος», ως προς την επιβάρυνση του τέλους επιτηδεύματος, για τις ατομικές εμπορικές επιχειρήσεις και για όσους ασκούν ελευθέριο επάγγελμα, εφόσον δεν έχουν παρέλθει 5 έτη από την πρώτη έναρξη εργασιών, καθώς και για περιπτώσεις ατομικών επιχειρήσεων, εφόσον για τον επιτηδευματία υπολείπονται 3 έτη, από το έτος της συνταξιοδότησής του (νοείται το 65ο έτος της ηλικίας).
 Νίκος Σγουρινάκης
Πηγή epixeirisi.gr

www.estetbroker.blogspot.com